Verlies

Iedereen die van paarden houdt, komt dit moment ergens tegen: afscheid nemen. Soms zie je het al weken of zelfs maanden aankomen. Soms is het heel onverwacht en snel. Maar één ding is zeker: het is hartbrekend.
11 weken geleden had ik dit moment met een paard dat ik 12 jaar heb gehad. Ik heb het ondertussen wel een plekje kunnen geven, maar toch zijn er triggers waardoor ik direct een brok in mijn keel krijg. Zo was ik net op zoek naar een regendeken, en je raadt al welke deken ik als eerste in mijn handen had… Het is alsof er dan een stukje vanbinnen afbreekt.

Ik kan er goed over praten met anderen. Dan kan ik mijn emoties goed parkeren en vanuit ratio praten. Maar zodra ik alleen ben en haar zadel zie hangen, krijg ik gelijk een brok in mijn keel. “Lijden doe je alleen”, zeg ik wel eens. Dit klinkt misschien wat hard, maar zo voelt het wel. Op de momenten dat ik alleen ben, kan ik veel beter bij mijn emoties en borrelen ze zo naar boven. Een traantje laten is natuurlijk ook helemaal niet erg.

Je schijnt 5 fasen te hebben van rouw. Ik heb hier geen verstand van, maar ik merk wel dat de tijd veel van je verdriet heelt. Toch is het moeilijk om niet alle oude wonden open te trekken. Ik heb in het verleden afscheid genomen van twee andere eigen paarden. De ene heeft 11 jaar van haar pensioen mogen genieten, de andere niet. Het is zo anders als een paard een voltooid leven heeft gehad. In haar laatste jaar leek ze wel 10 jaar ouder geworden. Dan zie je echt wel aankomen dat haar mooiste tijd erop zit.

Elk paard dat ik heb of heb gehad, is echt speciaal voor mij. Elk paard heeft zijn eigen ik, zijn eigen proces met mij. Ik leer van elk paard, ik geniet van elk paard en ben dan ook elk paard dankbaar dat bij mij is of is geweest. Ik heb er dan ook een hekel aan als mensen zeggen dat ze één hele speciale hebben, terwijl ze meerdere paarden hebben. De kracht is om in elk paard zijn of haar potentie te zien. Het ontplooien van deze potentie ziet er bij elk paard anders uit, maar is bij elke individu zo’n mooi proces.

Saline is via lesklanten bij mij gekomen. Ik had meteen een zwak voor haar. Ik zag een soort puurheid in haar. Deze puurheid straalde er niet bepaald van af, want ze was namelijk een draak met rijden. Dit is ook de reden dat ze bij mij is komen wonen. Ze was heftig en veel, en toch zag ik dat het niet uit onwil was.
Ik heb enorm veel zelfvertrouwen van haar gekregen; ze was een open boek voor mij. We zijn samen door alle problemen heen gegaan en er kwam een supertrots en dapper dier tevoorschijn. Dit pure wezen was er ook om mij terug te fluiten als ik mezelf voorbijliep. Zo liep ik twee keer zelf een fikse blessure op door een relatief onschuldig ongelukje met haar. Maar ja, goed zorgen voor je paarden kun je alleen als je ook goed zorgt voor jezelf. Ik hoorde het haar bijna hardop zeggen.

Al het vertrouwen dat ik verloor door ongelukjes met paarden, kon ik weer terugvinden met haar. 

Dit was echt onze rode draad. Ik hielp haar, zij hielp mij.
En nu moet ik jou missen.

Waar een deur dichtgaat, gaat er een nieuwe open.

Ze was een open boek voor mij, en nu moet ik jou missen. Het hartverscheurende proces van afscheid nemen van een geliefd paard; vroeg of laat komen we het allemaal tegen. Dankbaar zijn voor wat was.